TARÈKA, DIMADURA – Cerita lucu penuh hikmah dari Kiai Musleh Adnan, Pengasuh Pondok Pesantren Nahdlatut Ta’limiyah, Plakpak, Kecamatan Pegantenan, Pamekasan, tentang santri bodoh penjaga sandal Mbah Kholil Bangkalan.
Dalam pengajian tersebut, Kiai Musleh Adnan menceritakan kisah seorang santri bodoh nan polos, mengabdi sebagai penjaga sandal Mbah Kholil Bangkalan.
Di bawah ini cerita lucu santri bodoh penjaga sandal Mbah Kholil dalam Bahasa Madura. Simak sampai tuntas, ada versi Bahasa Indonesia di akhir naskah!
Carètana Santrè Bhuḍhu Tokang Jâgâna Sanḍâllâ Kè Kholil Bhângkalan
Bâḍâ santrèna Kè Kholil lambâ’, bhuḍhu, bhuḍhu, cè’ bhuḍhuna. Ḍâri bhuḍhuna, mon soro ajhuwâl manjhilân ka pasar, bu’.. ta’ onèng ka matematika sakalè.
Kè Musleh: “a Eyettès bân Kè Kholil, jarèya manjhilân sapolo mon paju sèttong karè bârâmpa, èkowah!”
Sè santrè ajâwâb: ta’ onèng. Kè Kholil aparèng onèng: karè sanga’.
Pas èkawirid bân santrè jarèya: manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’, manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’, manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’.”
Ros-terrosan santrè ghellâ’ awirid: “Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’. Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’. Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’.”
Sèttong bâkto Kè Kholil mèyosa ka Mekka. Sè santrè nèka pas mator, “Abdhina ngèḍing kabhâr ca’èpon Ajunan ka Mekka’a?”
Kè Kholil nyambhit, “Iya”.
Sè santrè nyaot, “Abdhina sossa, Kèyaè”.
“Arapa?” sobâl Kè Kholil kasambu’.
“Mon pas bâḍâ ngèco’ tarompana Ajunan è Mekka pas kadhiponapa? Pasèra sè ajâgâ’â mon bannè abdhina,” ca’èpon sè santrè.
“Iyâ terros arapa’a bâ’en,” tanya Kè Kholil.
“Noro’a,” jâwâb santrè.
Kè Musleh: “Èrèken taḍâ’ biayana, ngara… hahaha. Ca’èpon rèng compo’, saduhuna”.
Ḍhabuna Kè Kholil, “Enjâ’ dhina. Èlang la èlang dhina. Èrèken taḍâ’ biâyana ngara…”.
Kala’ lekkas pas mèyos Kè Kholil. Sabâtara sè santrè pas nangès è buḍi, nangès ongghuwân, pas bân sakanca’an èco-koco.
“Bâ’en ta’ toman èberri’ mal-amalan yâ bân Kèyaè? Bâca!” ca’èpon kancana.
“Bâḍâ, engko’ lambâ’ èberri’,” jâwâbbhâ santrè.
“Iyâ jârèya bâca,” kancana nyoro.
Sè santrè ghellâ’ pas maso’ ka ḍâlem masjid, pas maca amalanna sè ca’èpon èpareng sareng Kèyaè sambi molar, nagès sadhâddhi-dhâddhina.
“Bismillahirrahmanirrahim… Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’. Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’. Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’.”
Terros sè nyamana santrè ghellâ’ maca nèka, “Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’. Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’. Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’.”
Sa’ellana mella’ pas lajhu bâḍâ neng è Hijir Ismail. Pas pangghi sareng Kè Kholil. Ghâjâ’ takerjhât, ngejjhit Kè Kholil.
“Abababa.. Ma’ bâḍâ è ḍinna’, kakèh! Arap’a ma’ nyosol engko’,” ca’èpon Kè Kholil.
Sè santrè ajâwâb, “Kapèkkèran abdhina ḍâ’ Ajunan, tarompa (sanḍâllâ) tako’ bâḍâ ngala’.”
Kè Kholil pas ngajhâk athowap ka santrè ghellâ’. “Mayu’ mayu’ athowap,” ḍhabuna.
“Jhâ’ kèng ta’ anèyat, Kyaè,” ca’epon sè santrè.
“Mayu’ mayu’ athowap, marè athowap pas abhâjâng neng è Makam Ibrahim ḍu raka’at,” parèntana Kè Kholil.
Marè abhâjâng pas aḍhâbu Kyaè, “Mole! Mole!” ca’èpon.
“Nompa’a ponapa, Kyaè?” jâwâbbhâ santrè.
“Bâ, bâ’en ḍâ’enna’ nompa’ apa?” tanya Kè Kholil.
“Bhunten ta’ nompa’ ponapa, kèng maca mal-amalan sè èpareng Ajunan,” ca’èpon santrè.
“Ḍimma, bilâ sèngko’ sè toman aberri’ mal-amalan ka’ bâ’en, Cong?” Kè Kholil kasambu’.
“Ḍhimèn ka’ḍissa’ bâkto èntar ka pasar,” jâwâb santrè.
“Koddhi’ bâca!” parènta Kè Kholil.
“Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’. Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’. Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’,” saoddhâ santrè.
“Aḍḍhu jârèya bâ’en sè èbâca?” ca’èpon Kè Kholil.
“Èngghi,” jâwâb santrè.
“O yâ meddhem, meddhem, meddhem, pas bâca jârèya mal-amalanna,” ḍhabuna.
“Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’. Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’. Manjhilân sapolo paju sèttong karè sanga’,” sambi meddhem santrè maos mal-amalanna.
Kè Musleh: “Pas mella’ langsung (jhujhuk) bâḍâ è masjid è Bhângkalan. Yâ, Allah…”.
Cerita Santri Bodoh Penjaga Sandal Mbah Kholil versi Bahasa Indonesia
Dari saking bodohnya, santri itu bahkan tidak tahu cara berhitung dalam ilmu matematika. Yang dia tahu hanya menjaga sandal Mbah
Kholil.
Santri itu pun dites oleh Mbah Kholil untuk menjual biji nangka ke pasar. Sebelum berangkat, Mbah Kholil bertanya kepadanya, “Misal kamu membawa 10 biji nangka, laku 1, maka tinggal berapa biji?” tanya Mbah Kholil menggunakan Bahasa Madura.
Si santri itu pun menjawab tidak tahu sehingga bantu Mbah Kholil jawab bahwa sisa biji nangka adalah 9 biji.
Sang kiai lalu menyuruhnya berangkat ke pasar. Di tengah perjalanan, santri tersebut mengingat-ingat apa yang diajarkan Mbah Kholil bahwa biji nangka 10 laku satu tinggal sembilan, sambilalu melafalkannya beeulang kali dalam Bahasa Madura.
Selang beberapa hari kemudian, santri tersebut mendengar kabar bahwa sang kyai akan pergi ke Tanah Suci Mekkah.
Merasa khawatir, santri itupun
bertanya kepada Mbah Kholil dengan polosnya: Apa betul kyai akan pergi ke Mekkah?
Mbah Kholil membenarkannya, tetapi santri itu malah merasa galau dan gelisah, khawatir sandal sang kyai tidak ada yang menjaga dan malah dicuri orang setibanya di Mekkah.
Ia pun menyampaikan kegelisahannya kepada Mbah Kholil. “Saya gelisah kyai. Lantas siapa yang
akan menjaga sandal kyai di sana,” katanya.
“Terus kenapa? Jika saya berangkat ke Tanah Suci, kenapa?” tanya Mbah Kholil.
“Pengen ikut, Kyai,” jawab si santri dengan polosnya. Ia mengira orang berangkat ke Tanah Suci bisa tanpa ongkos dan biaya perjalanan.
Sang Kyai menolaknya dan beberapa hari kemudian langsung berangkat ke Mekkah.
Di tempat lain, si santri menangis sambil berdzikir membaca ajaran Mbah Kholil waktu ia disuruh berjualan ke pasar, yakni “biji nangka 10 laku 1 tinggal sembilan” menggunakan Bahasa Madura.
Saat itu, tiba-tiba tanpa sadar dia telah berada di Kota Suci Mekkah tepat di dekat Hijir Ismail. Mbah Kholil terkejut saat melihat santrinya tiba-tiba ada di sisinya.
Sang Kiai pun menyuruhnya untuk segera berthawaf kemudian salat di sisi Makam Nabi Ibrahim. Setelah itu, Mbah Kholil menyuruhnya agar kembali pulang ke Bangkalan.
Tapi lagi-lagi santri itu bingung bagaimana dirinya bisa pulang, sementara ia berada di Mekkah secara tiba-tiba, tak dinyana.
Mbah Kholil pun menyuruhnya untuk memejamkan mata dan membaca lafadz yang menurut santri itu adalah amalan (wiridan).
Demikian, setelah membaca amalan itu, si santri tiba-tiba pula sudah berada di sebuah masjid di Bangkalan.***
Respon (3)